Er is begin en einde, overgang en nieuw begin
en eindeloos en andermaal tot aan voleinding toe,
en nooit is er herhaling maar steeds weer nieuwe zin
en waarde, of gebrek, de vraag waarom en hoe.
In het huis van gastvrijheid voor voorbijgaande tijden
en van aandacht op de drempel van een laatste levensuur
was aan jou het begeleiden van wie een ander begeleiden,
in het bieden van verpozing, in het scheppen van structuur.
In het huis van het wachten en wikken en woelen
heb jij je vele jaren trouw bewogen, en gewaakt.
Jij schouwde het gebeuren, jij peilde het gevoelen,
en hoorde aan de tonen welke snaar teer werd geraakt.
In dat huis een schilderij van een meisje dat bescheiden
de kleuren om haar heen tot lichten, spreken brengt,
gelijk het vergezellen in dat huis van het verscheiden,
waar de stilte klanken kent en wit haar prisma schenkt.
Uit het huis van de gastvrijheid voor voorbijgaande tijden,
van de waardigheid van mensen in het allerlaatste uur,
komt als stervende en levende een tijd van uitgeleide,
als reisgenoot een afscheid van het huis van rust en duur.
Begin en einde is er, ommezwaai en nieuw begin
en eindeloos en andermaal tot aan voleinding toe,
en nooit is er herhaling maar steeds weer nieuwe zin,
het toegewijde antwoord op de vraag waarom en hoe.
Voor Mia ter Haar bij haar afscheid van Hospice Nocturne